Meditatie kerkklok nr 6 2019 Witte lakens
“Toen kwam hij tot zichzelf en dacht: De dagloners van mijn vader hebben eten in overvloed, en ik kom hier om van de honger. Ik zal naar mijn vader gaan en tegen hem zeggen: “Vader, ik heb gezondigd tegen de hemel en tegen u, ik ben het niet meer waard uw zoon genoemd te worden; behandel mij als een van uw dagloners.” Hij vertrok meteen en ging op weg naar zijn vader. Zijn vader zag hem in de verte al aankomen. Hij kreeg medelijden en rende op zijn zoon af, viel hem om de hals en kuste hem.”
(uit de gelijkenis van de verloren zoon: Lucas 15:11-32)
Wie kent het niet? Het is een van de bekendste verhalen geworden die Jezus heeft verteld. Misschien is het ons wel tè bekend geworden. Je hebt het zo vaak gehoord, je verwondert je nauwelijks meer over de inkeer en ommekeer van die klaploper van een zoon… Of nog meer: om die vader, die dus al die tijd op zijn weggelopen zoon had gewacht. En waar alle reden was voor woede en verontwaardiging, wacht de zoon de liefdevolle omhelzing van zijn vader. Zo is God, wilde Jezus ons ermee leren. Zo mag je Hem zoeken, hoe de weg van jouw leven ook is gelopen. Weggelopen bij Hem vandaan misschien. Alle mogelijke kanten uit die haaks stonden op wat de hemelse Vader met jouw leven voorheeft. Zijn deze weken voor Pasen (de lijdens- of vastentijd) misschien voor jou wel een tijd om tot jezelf te komen. Om voor het eerst of opnieuw tot de Vader te komen. Dat ook jij komen mag, onderstreept de volgende eigentijdse versie van de Bijbelse gelijkenis. Om ons nogmaals en nog meer te verwonderen en ons leven aan Hem toe te vertrouwen!
Een jonge man was weggegaan bij zijn ouders en hun boerderij om een eigen leven op te bouwen. Een toekomst op de ouderlijke boerderij vond hij maar niets, hij zocht spektakel en plezier. Hij nam een flink pak geld mee dat was bestemd om de boerderij op gang te houden, en vierde zijn vrijheid met drank en drugs. Na enkele maanden was het geld op. Zijn streken bleken al te wild en brachten hem in een totaal faillissement. Zijn zogenaamde nieuwe vrienden lieten hem in steek; hij zat diep in de put.
Ten einde raad schreef hij een brief naar zijn ouders: “Lieve mama en papa. Ik heb het helemaal verknald. Jullie hebben groot gelijk als je mij niet meer als jullie kind beschouwen. Ik durf niet te hopen dat jullie nog van mij houden. Je kunt niet dieper zinken dan ik heb gedaan. Maar nu heb ik een treinticket kunnen bemachtigen en ik wil naar jullie toekomen. Ik durf echter niet zo maar bij jullie aan te kloppen. De trein rijdt langs onze boerderij, je kunt hem vanuit de bocht zien komen. Zouden jullie een wit laken aan de waslijn buiten willen hangen als ik weer welkom ben thuis? Dat kan ik vanuit de trein zien, en dat weet ik dat ik jullie onder ogen kan komen. Als er geen laken hangt, dan snap ik dat en zal ik jullie niet lastig vallen.”
Enkele dagen nadat hij de brief had gepost ging hij op weg. Hij nam de trein die langs de boerderij van zijn ouders zou rijden. Hoe dichter ze op de plaats van bestemming kwamen, hoe zenuwachtiger de jonge man werd. Hij kon het bijna niet meer uithouden en durfde niet naar buiten te kijken. Aan een man die tegenover hem zat vroeg hij of deze voor hem wilde kijken uit het raam: “Als we in de volgende bocht rijden, is er een boerderij aan de linkerkant. Het is een wit huis met een oude, rode schuur. In de achtertuin staat een waslijn. Het is misschien een vreemde vraag, maar wilt u voor mij kijken of er een wit laken aan de waslijn hangt?”
Het hart van de jongeman bonkte van de spanning en hij hield zijn handen voor zijn ogen. Maar terwijl de trein vaart minderde en door de bocht reed, stond zijn overbuurman op, keek naar de boerderij en riep: “Kijk! Moet je eens zien! De hele waslijn hangt vol met witte lakens! En niet alleen de waslijn, ook de eikenboom die ernaast staat; en uit alle ramen van het huis hangen lakens.”
Het was voor de jongeman duidelijk: hij was welkom thuis!
ds. Wim de Bruin