Meditatie kerkklok nr 21 Een woning voor altijd

De oude Mozes heeft het volk Israël door de woestijn tot vlak bij hun nieuwe land gebracht. Maar zelf zal hij niet meegaan dat land in. Hij weet dat zijn aardse levenseinde nabij is en als een echte goede leider spreekt hij zijn volk nog één keer toe. Meer zelfs: hij zegent ze. Met woorden als die boven dit stukje staan. Woorden waar ze mee verder kunnen. In het heel nieuwe bestaan dat hen wacht. Met welvaart en volop mogelijkheden. Maar ook onzekerheid en gevaren. Maar met deze zegen kunnen ze de grens over. Want er gaat er Eén met hen mee. Hij leidt hen en houdt ze vast.

Ik vind het mooi hoe deze woorden door de eeuwen door als ‘grenswoorden’ mensen kracht en moed hebben gegeven. Zelf heb ik ze mogen lezen in huwelijksdiensten, jonge mensen die op de grens staan van een hopelijk lang en gelukkig leven, voorgoed verboden met elkaar. Met ook daar het besef dat je een geweldig avontuur aangaat dat veel te groot is om als mens te bevatten. Wat zal het leven je samen brengen? Nu lijkt alles nog mooi, maar wat als de storm opsteekt? Als zorgen zich opstapelen, over je kinderen misschien als je ze mag krijgen? Wat als ziekte je levensgeluk hard verstoort? En wat bepaalt nou eigenlijk de richting die je samen mag zoeken? Wat is je ‘drive’, je bron en gids? Toch niet alleen werk en succes en genieten, maar hopelijk ook de soms zo lastige, maar daarom niet minder belangrijke dingen van het Koninkrijk van God? Als juist dat me soms zwaar valt? Tegenvalt? Als ik zelf zo tegenval? Voor de ander, voor God? Mooi om dan dit ‘grenswoord’ van Mozes mee te krijgen. Er is er Eén die er altijd bij wil zijn. In je huwelijk, in je gezin. Hij wil het echte ‘huis’ zijn waarin je woont. En zoals jij je kind dat niet verder kan, liefdevol in je armen neemt, zo houdt Hij zijn armen klaar om jou op te vangen. Het is een heel menselijk beeld over God, juist daarom ook zo herkenbaar en troostend.

Een heel andere gelegenheid waar ik deze ‘grenswoorden’ overdacht was een uitvaart. We ervoeren de harde werkelijkheid van de onvermijdelijke grens van de dood. Een slopende ziekte had z’n tol geëist. De laatste weken van verzorging en afscheid-nemen binnen de familie waren goed geweest. Het deed niets af van de leegte. Het verdriet van haar die achterbleef. De pijn om wat niet was gezegd of niet gezegd kon worden. En was dit het dan? Hoe kijken we daar nu naar? Wat is onze bestemming als mens? Onze eindbestemming? ‘Is that all there is?’: is dit nu alles wat er is?, zo zong Peggy Lee in dat tijdloze liedje, waar je als vanzelf een triest en knagend gevoel bij krijgt. Of… Mozes daagt ons uit met woorden over een eeuwige woning. Een huis dat het houdt, ja zelfs door de dood heen. Woorden over armen, die je dragen. En waar wij dat als mensen niet voor altijd bij onze kinderen kunnen blijven doen, kan deze Ene dat bij Zijn kinderen wel.. ‘De eeuwige God’ noemt Mozes hem. Een totale perspectiefwisseling is het als je Hem ook als jouw God kent!

Deze Kerkklok verschijnt in de laatste weken van het kerkelijk jaar. Ons volgende kerkblad gaat al over de tijd van Advent. Het zijn weken waarin de kerk vanouds naar de toekomst kijkt. In het besef van onze onzekere toekomst. Maar ook van een God die de toekomst in handen heeft. En die een woning voor ons wil zijn. Voor altijd. Die daarvoor zelf onder ons kwam wonen, zo zullen we straks horen in het evangelie van Advent. En de naam ‘Jezus’ klinkt, waar het allemaal mee staat of valt: een kribbe, een kruis, een open graf… Laat nu juist Hij hebben gesproken over een ‘huis waar vele woningen zijn’. Het is het huis van zijn Vader, de eeuwige God. En Jezus zelf baande voor ons de weg naar dit ‘huis van de toekomst’. ‘Veilig in Jezus’ armen’: daar kun je elke grens mee over!

ds. Wim de Bruin